Яна ўгару ад парку йдзе —
Ляжаць каменныя ступені,—
Нібыта ў будучнасць вядзе,
У поўны шчасця дзень вясенні.
А па баках шумяць, шумяць
Насады, кветкі палявыя.
І статуі між іх стаяць,
Як бы не літыя — жывыя.
Напрогся хлопец і, гранату
Кідаючы, глядзіць удаль,
Жалезнай воляю узняты,
А воля гэта — нібы сталь.
Ён пераможа, ён прывык —
Дзе б ні вялі яго дарогі —
Ці ўзяўшы молат, а ці штык,
Дабіцца слаўнай перамогі.
Застыў імклівы ён, стаіць,
Свой Мінск вітаючы вясновы.
А вось па лесвіцы бяжыць
Хлапец жывы — не мармуровы.
К станку. У клас. На стадыён.
Ён той жа воляю абняты,
Бярэцца за работу ён,
Як гэты ўзяўся за гранату.
Як радасна, як добра жыць,
Спяваць пад шум вясны ў натхненні!
У кветках лесвіца ляжыць,
Бягуць, бягуць вышэй ступені...
1954 г.