Вы просіце песні — ды сэрца збалела
І больш ужо іх не пяе.
Душа пад цяжарам цярпення самлела,
І песні не льюцца з яе...
Вы просіце песні?.. Калісьці у гаю,
Я помню, саловачка пеў.
Цяпер дзе салоўка, ніхто з вас не знае,
Куды і чаго паляцеў...
Ці холад, ці голад, ці ястраб — смерць, можа,
Салоўку са свету звялі,
Вы помніце толькі, што пеў ён прыгожа,
Калі ўсё цвіло на зямлі...
Калісь, як салоўка,— дзяўчына з-пад вёскі
Так звонка умела пяяць,
Аж рэха любіла нясці адгалоскі
І слоўцаў канцы паўтараць.
Цяпер, дзе дзяўчына,— хто знае, хто скажа?
Каго зацікавіць, каго?
Чыя пагубіла яе рука ўража?
Дый што бы каму да таго!..
Я знаю... скажу я... Аб беднай дзяўчыне
Мне хочацца вам расказаць;
Яе доля пагнала з хаты ў чужыну
І хлеба, і працы шукаць.
І ў шчаснай пары красы дзіўнай дзявочай
Спаткаўся благі чалавек,
Раз глянуў — а бачце, ліхія меў вочы! —
Прапала дзяўчына навек.
З тых пор яна болей ужо не пяяла,
А сохла, як цвет пад касой,
Ў вачах людскіх нікла, краса яе звяла,
Пакончыла ўрэшце з сабой...
А ўсё тыя вочы, нягодныя вочы,
А ўсё той благі чалавек,
Што так без пары ссушыў сэрца дзявоча,—
І дзеўча прапала навек...
А мне вельмі шкода... дзяўчаці жалею,
І сыплюцца слёзы з вачэй.
Вы просіце песень? Пяяць я не ўмею.
Паплачу — то будзе лягчэй...
1915