Вы толькі як сваіх далей лічыце нас,
Не думайце, што мы нікому не патрэбны.
У нас яшчэ душы жар шчыры не загас,
Хоць скроні пабяліў зімовы іней срэбны.
Усё, што робіце сягоння ў краю вы,
Мы ў поўні нашых сіл, з адданасцю рабілі,
Нас вецер часу гнуў, як бура гне кавыль,
Ды наша моц не раз ламала бурам крылы.
Сягоння неба ў вас над галавою сіне,
Праменісты блакіт смяецца вам у вочы,
А колькі з нас няма...
Як шмат ў зямлі іх стыне,
Закрыла вочы іх заслона чорнай ночы.
І мы маглі б там быць. Ішлі мы з імі ў рад,
Мы не хаваліся, мы йшлі ў бой адважна,
Дык абыякава вы не кідайце пагляд
На нашай постаці — не вельмі антуражнай.
Сябры мы тых, што спяць, што чэсна паляглі,
А сэрцам з вамі мы ідзём ў рабочым строю,
Звяно мы ў ланцугу бяссмертнасці зямлі,
А трудны вопыт наш — хай душы вам узброіць.
1968 г.