З вайны не прыйшло у нас двое:
Мой муж і сястры маёй муж...
Не клалі ляўкояў і руж
На могілкі нашых герояў!
І дзе пахаваны яны,
Ніхто нам не скажа, ніколі...
Загіблі Радзімы сыны
За тое, каб жыць нам на волі.
А сцісне за сэрца туга
Бязмужняе долі сірочай,
Хай удоўяга болю смуга
Не засціць нам скрушныя вочы.
Мільёны за нас аддалі
Усё, што найлепшага мелі...
І сум наш — свет цэлы раздзеліць,
Раздзеляць лясы і палі.
Крывёй іх паліта зямля,
Таму яна дыша свабодай!
Ад зор пяцікутных Крамля
Струменіцца шчасце народа.
І там, пад адвечнай сцяной,
Як боль ўсенароднае страты,—
Залегла Магіла Салдата...
За мужа, за сына, за брата
Паплачце над ёю — са мной.
1968 г.