Зашумелі сосны! Дзіва! Дзіва!
Быццам бы наяве, а не ў сне,
Маладосць з усмешкаю шчаслівай
Падышла нячутна да мяне.
Я была такой звонкагалосай,
Тоненькай і лёгкай, як яна.
І такія ж ільняныя косы
Залаціла сонейкам вясна...
Выйшла я ў жыццё па траскай гаці —
Бездань калыхалася пад ёй...
— Мужнай будзь,— вучыла мяне маці.
— Чэснай будзь,— даводзіў бацька мой.
Я з дарогі не хацела збочыць,
Хоць яна нялёгкаю была.
Смерць не раз мне пазірала ў вочы,
Толькі я вачэй не адвяла.
Сэрцам не схлусіла я ні разу,
Хоць спакуса сцерагла мяне.
Верная бацькоўскаму наказу,
Я служыла роднай старане.
Мужна перанеслі мы напасці,
І хоць кожны з нас — нядоўгі госць,
Аддаём мы людзям толькі шчасце —
Хай яго шануе маладосць.
1962