Засвяці мне бляскам твайго зроку,
Дакраніся цёплаю рукой,
Добрым словам сэрца супакой,—
Доўга быў ты ад мяне далёка.
Мне здавалася, не варта жыць,
Калі ты не побач...
І праз годы
Сэрца прагне шчаснай асалоды
Быць любімай і самой любіць.
Больш, чым у сваё пачуцце, веру...
У цябе... другая ёсць сям’я,
А ў мяне — зачыненыя дзверы...
Гэта так! А толькі ў сэрцы ёсць
Тое, што навекі нас звязала:
Наша юнасць, наша маладосць
І пачуцце яснага накалу.
1969 г.