Змарылася зямля, аддаўшы людзям многа,—
Угнуліся палі, хістаюцца сады;
Народ папрацаваў, не дбаючы пра бога,
І — радасна збіраць багатыя плады.
Ляжыць папар. Шырозныя барозны,
Як крупы сыпкія. Ралля — духмяны хлеб.
І нават сухавей нас не пужае грозны —
Канал ваду дае нам для любых патрэб.
Хлапцы вясковыя — хто ў спрыце іх
дагоніць?
Дзяўчаты — з гэткімі душою маладзець!
Ніводная сябе на працы не уроніць,
І дома чыннасць — люба паглядзець.
На моладзь мы глядзім з любоўю і пашанай,
Упэўнена яна цярэбіць новы шлях.
Народ мой, мудрай воляю з’яднаны!
Шуміць над светам крыл тваіх размах.
1965 г.