Змоўкла ўсё, навокал ціша.
Ноч даўно сышла на свет.
Ды не змог заснуць паэт,
Нейкі рытм душу калыша.
Чыстым звонам ручайковым
Акрыляецца радок —
З сэрца б’е і рвецца ў слова
Электрычнай сілы ток.
Так паэт складае песні,
Калі людзі ўночы спяць.
Клён гамоніць так на ўзлессі,
Хвалі мора так шумяць.
І ў душы яго прачулай
Так жа льецца проста спеў,
Як той ціхі пошум з дрэў,
Покуль сэрца не заснула.
1956 г.