Зноў маўкліва прыйшла я сюды,
Дзе над плынню блакітнай вады
Дрэмле стэпу бяздонная ціша.
Тут не ўбачыш ні лесу, ні гор,
Толькі траўны бязмежны прастор
Цёплы вецер з налёту калыша.
Ціха шэпча высокі кавыль
Думы-сказы пра страшную быль,
Пра вайны навальніцу-трывогу...
Параслі кавылём курганы,
Дзе сном вечным спяць нашы сыны
На данскіх неаглядных разлогах.
Аглядае, вартуючы, дол
З паднябеснае высі арол —
Крэсліць круг над высокім курганам.
Над ім жаўра рассыплецца шклом,
Замільгаўшы ў паветры крылом,—
Ён вітае герояў шторана.
1964 г.