Ўюцца над мохам цянюткія вецці,
Дробныя кветкі, як зорачкі, свецяць.
Потым, на ложку пуховага моху,
Родзяцца перлы — што зерне гароху.
Срэбную россып іх ветры абвеюць,
Ў сонцы асеннім яны ружавеюць,
Ціха ляжаць, нерухома і сонна,
На белым моху раскінуўшы гроны.
Подых зімы, свіст шалёнай завеі
Ціхі спакой над балотам развее.
Гроны ляжаць, быццам срэбныя слёзы
Сцятыя жорсткай рукою марозу.
Лёд іх сціскае, калоціць завея,
І чырванеюць яны, саладзеюць
І даспяваюць у горы сцюдзёным,—
Не ў дабрабыце, спакойным і сонным.
1949