Купала спіць. Заснуў навекі.
А думкі Янкавы не спяць...
Яны лунаюць над палеткам,
У цэхах ля станкоў гучаць.
З акна калгаснай, светлай хаты,
І гарадскіх дамоў — яны
Натхнёным гукам і крылатым,
Як срэбныя звіняць званы.
Яны, як заклік да змагання,
За будучыні светлы дзень,
А з імі — ў бляск таго світання,
Жывы Купала наш ідзе.
Ідзе і сэрцам неўміручым
Пракладвае праменны след,
Ён Беларусь усю агучыў
І акрыліў, бо ён паэт.
І вось яна — як птах крылаты
Імкнецца ў свой шчаслівы дзень
І ў гуках сонечных, узнятых,
Жывы Купала наш ідзе!
1971 г.