З польскай — К. Балінскага
Воўк
Ах, баранок мой, ах, бараночак!
Вось і настрэўся ты мне, дружочак:
Гэткі пульхны, гэткі сыты,
І астрыжан, і памыты,—
Акурат для майго зуба.
А тут голад, проста згуба!
З’ем цябе ўраз на сняданне.
Баран
Знаю, знаю, ясне пане,
Тваю воўчую натуру.
Але покуль здымеш скуру,
Адну просьбу к табе маю:
Ты не еж мяне, як знаю,
Рвучы мяса па куску,
А — ўсяго, за адным махам:
Есці ж так не стыд ваўку.
Воўк
Хай так будзе! — згінь ты прахам!
Чую, хопіць сілы, духу
Глытануць цябе, як муху;
Толькі ж мне ідзе аб тое,
Баранётка залатое;
Каб слоў напуста не кідаць,
І сябе адважным выдаць,
Бо я, праўда, не хвалюся,
З гэтым доўга не важуся:
Кожна дорага мінутка,—
Мусім справіцца мы хутка.
Баран
О, як жа сэрца чулае тваё!
А ў нас плятуць, што ўсе ваўкі — звяр’ё...
Воўк
Э, брэшуць! Ведама, галеча,
Але хай брэшуць недарэчы!
Ты ўсё ж такі хадзі ка мне у капцюры.
Баран
Мяне са скуры абдзіраць так без пары
Лішні труд, вяльможны пане;
На то ёсць спосаб дагаднейшы,
Што і мучэння мне убавіць,
І для ягомасця лацвейшы:
Хай ваша міласць воддаль стане
І ляпу разявіць,
А я ў яе, бы ў поламку, і рыну.
Воўк
А я цябе глыну, як сліну!
Ха-ха-ха! Ха-ха-ха!
І засмяяўся па-воўчаму воўк,
І зірнуў на галодны свой бок,
Язык выпер, глытаці масціцца,
А баран як разляціцца,
Як бадне пад ляпу рагамі ваўка,
Ды сам ходу к сялу, дзе — скаціна,
Дзе пастух, трасучы ўжо дубінай,
Крычыць: біце ваўка! Цю-га-га! Цю-га!
Воўк зрушыўся, глядзіць, як сп’яна,
І думае: глынуў барана,
Але тонкімі бакамі трасе
І, калі ў пушчу са страхам нясе
Сябе самога, як злодзей,
Скавыча: быў баран ці не ў жываце —
На адно ўсё неяк выходзе.
-------
Для нас такая тут навука:
Што хоць ваўку з’есць барана й не штука,
Але й баран з лап воўчых вырваціся можа,
І слабы — як не дурань — дык дужага зможа.
[1905-1907?]