Ой, коціць, коціць чорная хмара,
Неба закрывае,
Ветрам патыхае,
А пад дубам стаіць хлопцаў пара.
Пра штось яны размаўляюць,
Штось яны гадаюць;
У сэрцах у іх агонь божы гарыць,
Не ўсяк яго цяміць,
Іншы ў грэх ставіць.
Праўды жадаюць, аж вока блішчыць,
Дружбу завяраюць.
А то ім, бедным, і не на вум,
Што ё сіла дзіўна
І не раз праціўна
Ва ўсім бо тым, што чалавек іме.
Хмара пракаціла,
Зорка засвяціла,
Вецер узняўся — хмары зноў загнаў;
Зараз, што бліснула,
Чуць толькі мігнула,
Зноў у чорныя хмары захаваў.
Хлопцы дабраліся,
Мыслямі зышліся,
Камусь гэта не пад нораў прыйшлось:
І іх пахапалі,
Розна разагналі.
Памучыўшы іх, колькі уздумалась.
Мусілі расстацца,
Навек распрашчацца...
Грудзень, 1902 г.