* * *
Ой, Нёман цячэ, Нёман плыве
Ад нас у літоўскія зямліцы.
А хто там найме, хто разбярэ
Шопат і гоман нашай рачыцы.
Ой, многа ж яна
З сабой унясла
Нашага шчасця, славы і гора
З сваёю вадой,
З нашаю слязой
З краю у край аж да сіня мора.
* * *
Ой, шмат жа прайшло,
(Як то было)
Вякоў над нямонскімі вадамі,
Як улез к нам госць,
Моў у горла косць —
Немец загаспадарыў над намі.
Ён нас выбіваў
Ды крыжаваў,—
Думаў саўсім нас са свету звесці.
Ды лясы былі,
І лясы раслі,
Дзе не мог вораг да нас далезці.
Як ні бывала
Ціха стала,
Бо збіралась вялікая сіла
Па нашых лясах
І балатах,
Моў смерць вражжа, нямецка хадзіла.
Ой, страшан быў гром,
Як грохнуў бо ён,
Бо аж светам усім скаланула.
Увесь свет закіпеў,
Свет заравеў...
Да ўсё тое даўно прамінула.
1893 г.