Засвітала раніца
После веснавое ночы.
Князь дулебаў, сам Кумар,
Працірае сосну вочы.
І, пакінуўшы кажух,
Ў поле выйшаў падзівіцца,
Свежым ветрам веснавым
Сосну крыху асвяжыцца.
Разам стаў
І знак даў,—
Баярына клікнуў:
— Хадзі сам,
Глянь во там! —
І на тор падмігнуў:
— Пазнай, вою дазнаны,
Хто тут след вось той пакінуў,
Дзе ён сам, той чужанін?
Дакуль з’ехаў, дзе ён згінуў?
Неспакоен гэтым я:
Ці не вораг нас цікуе,
Ды знячэўку хіба нас,
Наляцеўшы, збіць мяркуе?..
Прайшоў ветах,
Маладзік,
Повен месяц засвяціў.
Ясна, цёпла;
Вецярок
Ў полі пылам закурыў.
Страх дулебаў ціхіх зняў,
Бо шчэ ўбачылі здалёку,
Што падняў бой люты Гуд,
Сам наперад з агнём ў воку.
Добра сэрца меў Кумар:
Смерць ад люду каб звярнуці,
Выйшаў к Гуду сам адзін,
Штобы Гуда супыніці.
Бой прыняў Сам-насам
З Гудам дый на грудзе:
Ў мечы тнуць,
Іскры б’юць.
Чый той верх там будзе?
Ой, заўзяты бой вядуць,
Князям рукі ўжо памлелі,
Сабе спуску не даюць,
Хоць з труду саўсім счарнелі.
Славы траціць Гуд не хоча,
З нічым да хаты ад’язджаць;
За другіх Кумар баіцца,
Каб іх ў палон не аддаць.
Чуць жывуць,
А ўсё тнуць:
Той махнуў, той шахнуў;
Гуд сабраў Усю моц
І мячом узмахнуў.
Кумарова галава
На зямлю пакацілася,
Ды праява дзіўная
Над імі прылучылася:
З заўзятасці абодвы
Зысці з месца не маглі,—
Пазастылі бо князі
Як першы, так другі.
І Кумар
Ды і Гуд
Разам скамянелі.
Многа лет,
Знае свет,
З тых пор праляцелі.
Ольса-рэка, як тады,
І цяпер там працякае
Ды ў Бярозу, у раку,
Сіву ваду заганяе;
Кучаравы лес стары
Звесіў галаву і ціха
Малітву шэпча за іх,
Як дзед... а нам друго ліха.
1907 г.