Ой, у полі дымна да курна,
За туманам свету не відна!
Цёмная ночка наступае.
Едзе казак ды ўздыхае,
Сон галоўку размарае,
Конь к травіцы прыпадае.
— Пушчу каня на даліну,
Сам прылягу на часіну.
Ой, шчаслівая гадзіначка,
Прыйшла к яму дзяўчыначка!
Ой, вырвала травічаньку
І выцяла па лічаньку:
— Уставай, казача, годзе спаць!
Сюдэма ідуць туркі ваяваць.
Каня возьмуць — другі будзе,
Цябе заб’юць — мне жаль будзе.
— Мусіць, дзеўча, мя кахаеш,
Што ад смерці выбаўляеш?
— Каб я цябе не любіла,
То я б цябе не будзіла,
Я ця, казак, верна кахаю,
З табою з тугі ўміраю!
— Гэй, ты, дзеўча маладзенькая,
Маладзенькая ды дурненькая!
Будзеш хадзіці дый блудзіці,
Будзеш за радзінай тужыці,
Будзеш хадзіці дый наракаці,
Сваю долю дый праклінаці.
— Я за табою на край-свет пайду,
Толькі вазьмі мяне маладу!