Давялося раз зімой гарадскому панічу паехаць у двор на імяніны.
Прыехаўшы па чыгунцы на станцыю, ён пайшоў на сяло, што ад станцыі за паўвярсты было, каб падводу наняць, бо яшчэ трэба было вёрстаў з чатырнаццаць канём ехаць. Вось зайшоў ён у адну хату, а там якраз абедаць садзіліся. Ён зняў шапку і кажа:
— Дзень добры!
— Дзень добры! — адказваюць.
— Ці не завезлі б мяне туды і туды?
— Чаму ж не, можна,— кажа гаспадар, пагадаўшы.
— А колькі ж хочаце за хурманку?
— Аб цане то мы змяркуемся, а цяпер сядзьце, капусты сербаніце, бо да таго двара няблізка.
— Дзякую! — я ўжо гарбату піў.
— Ну, як воля ваша.
Гаспадар, пад’еўшы, не спяшаючы, закурыў люльку, сказаў цану, катора панічу проці гарадскіх паказалася зусім малой, але ён з тым не пахваліўся: і яму грош, знаць, недарма даецца. Пасля гаспадар апрануў кажух, надзеў шапку і пайшоў запрагаць. Запрогшы каня, прыйшоў у хату і, зняўшы з жэрдзі кажуха, дае яго падпрануць панічу; але паніч не адважыўся апрануць мужыцкага кажуха і кажа:
— Дзякую! У мяне паліто на ваце.
— Ну, як воля ваша,— кажа гаспадар. Аднак жа як ішлі садзіцца ехаць, то гаспадар узяў з сабой кажуха ў запас.
Вот яны едуць. Спачатку панічу цёпла паказалася, але, праехаўшы вёрстаў пяць, бачыць гаспадар, што паніч стаў корчыцца, каўнер настаўляць, шапку на вушы нацягваць і носам сёрбаць. Гаспадар і пытае:
— А можа кажух, паніч, надзенеш?
— Не! Дзякую.
Едуць далей.
Праехалі яшчэ вярсты са дзве, бачыць гаспадар, што паніча сталі дрыжыкі прабіраць, і пытае:
— А можа, кажух, паніч, надзенеш?
— А добра, бо штось халаднавата.
Даў яму кажуха апрануць, і едуць далей. Ужо і да двара блізка, ажно бачыць гаспадар, што паніч неяк бледнаваты, дык пытае ў яго:
— А што, панічу, не сцюдзёна цяпер?
— О, не! Цяпер цёпла.
— А можа, паніч есці хоча?
— О, і дужа хачу.
— А што, панічу: што кажух, то не вата, а што капуста, то не гарбата? Але пацярпі, паніч, хвіліну, незабавам прыедзем! — І паказаў яму пугаём на той двор, каторы ўжо відаць было.
1911 г.