Жылі на балоце журавель і чапля. Прыдакучыла жураўлю жыці аднаму, і думае: «Пайду хіба да чаплі ў сваты, мо ўдваіх ладней жыці будзе».
Прыходзіць да чаплі, а тая і слухаць не хоча.
— Куды ты варт,— кажа,— са сваімі нагамі? Не пайду за цябе!
Пашоў жураў, павесіўшы дзюбу, дамоў, а чаплі і шкада стала: пайсці хіба самой да яго?
Прыходзіць да журава, а жураў, падуўшыся, кажа:
— Цяпер і я, як паглядзеў, дык не хачу з табой жаніцца: ты нейкая неахайлівая, быццам мокрая.
Засаромілася чапля, ды пашла з нічым дамоў.
А журавель і думае: «А ткі шкада, што адправіў, бо ўсё ж ткі аднаму маркотна жыці!» — і пайшоў да чаплі.
А чапля свой гонар нясе і кажа:
— Было тады браць, а цяпер я не хачу.
І гэтак ходзяць адно к другому і ніяк пажаніціся не могуць дагэтуль.
1910 г.