А нам загад нязменны —
жыць,
Ні ў век не забываць,
Што лёс наш —
радасці служыць,
Вёсны веснаваць.
Ісці няспынна ў даль дарог,
У свет свой дарагі.
А што за радасць —
без трывог?
Без вечнае тугі?
Няхай жа стрэне нас заўжды
Наш дзень — бы ўпершыню.
Няхай у душах праз гады
Не менее агню.
Няхай усё, чым рады свет,
Чым ёсць нам даражыць,
Адорыць сонцам
шлях і след
Бясконцай прагі — жыць...
1979