Прастора — вокам не акінеш.
Як стэпаў гоман — подых вод.
І ў даляглядзе сінім-сінім —
Блакітнай кропкай параход.
Што за краса!
Тут можа здацца,
Што свет — прытулак сноў і мар.
Душа, бы ветразь, будзе гнацца
За вольным ветрам аж да хмар.
Але пачуўся голас: «Вораг»...
Сігнал паклікаў: «Да гармат!»
І закіпела гнеўна мора,
І знік за дымам далягляд.
Ад грому крышацца каменні,
Цямнее дно. І бачыш ты,
Як хвалі топяць з абурэннем
Варожых сцягаў ласкуты.
1944