Белая паляна, спрэс белая.
Тапалёў
над палянай
строй гонкі.
І зачараваны квеценню
рукой няўмелай
Хлопчык
у букецік
збірае рамонкі...
З позіркам замілавання,
далёкім ад ліха,
У зямлю, у сонца
шчыра ўлюбёны,
Хлопчык
насустрач свету
глядзіць ціха,—
У белым каўнерыку,
у гальштуку чырвоным...
Цыгара і гітара...
Ухмылка нахабная...
Патлы за спіною...
Цырк штаноў расклёшаных...
Хлопец... Той жа хлопчык...
Стаіць нязграбна...
Ні захаплення,
ні пытанняў
у вачах спустошаных.
Глядзіць бацька
на фотаздымкі сынавы
І на свой побач —
у шынялі,
з-пад Берліна прынесеным...
І ламае галаву:
дзе ж яго ўдача пакінула,
Дзе ж ён, былы воін,
сваёй прысягі не здзейсніў?..
Дзе і калі
небяспекі не ўбачыў згубнай,
Не заўважыў,
як цаляе ў сэрца
горш кулі навала сумная?..
Глядзіць бацька
на фотаздымкі
разгублена
І не можа дадумацца —
думае, думае...
1977