Падраслі, прыйшлі да камсамола,
Сталі ўсе дасціпнымі і ўпартымі,
Хутка іх у свет праводзіць школа
Дужымі, сваёй Айчыны вартымі.
Але шчыра помняць яны й сёння
І запомняць, пэўна, ў доўгім часе
Тую, што ад матчынага ўлоння
Павяла іх смела ў першым класе.
Сыдуцца, і гутарка пачнецца:
— Як там Мар'і Йванаўне жывецца?
— Сумна Мар'і Йванаўне быць дома...
— Столькі год на пенсіі, вядома...
— Хочацца пра нас ёй, мусіць, ведаць...
— Трэба Мар’ю Йванаўну праведаць...
Першая настаўніца! Вялікая
Доля ў яе, слаўная ў народзе.
Колькіх яна палкім сэрцам клікае,
Колькіх на жыццёвы шлях выводзіць!
Пакідаеш, першая настаўніца,
Ты ў дзіцячых сэрцах след навечна
Ведамі, якімі край наш славіцца,
Ласкаю, што б’е з глыбінь сардэчных.
І таму заўсёды будзь гатовая
Дарагіх гасцей сустрэць.
Шчаслівыя,
Скажуць: — Добры дзень! —
Такія новыя
Але па-былому сарамлівыя...
1960