Сустрэўся хлопчык.
Укалоў ён кволы пальчык.
І мне паднёс, каб я пахукаў. Каб крывінку,
Што выбліснула з ранкі, я ацёр.
І я крануўся пальчыка губамі.
Пахукаў. І крывінку сцёр. І бачу: хлопчык
Ужо ўсміхнуўся, ўжо яму не страшна,
Ужо яму ніколькі не баліць.
Чаму ж тады спыніўся я ў задуме?
Чаму так непакоіць нейкі смутак?
Няўжо таму, што кроў ад гэтай ранкі,
Што ў хлопчыка я сцёр на авеню,
Была такой жа даўкай і салёнай,
Як у майго малога сына, калі раптам
Ён прыбяжыць і скажа: «Тата, тата,—
І вочкамі заморгае,— баліць...»
Лістапад 1969,
Нью-Йорк