Правяла яго матуля
Да вакзала.
— Што ж, сынок, глядзі... —
Ўсяго толькі сказала.
— Ты ж глядзі!.. —
А што — і выказаць не ўмела.
Але сыну
Ўсё дарэшты зразумела.
Тое, што яна
Збыла-прагаравала,
Што прадумала,
Пра што ў жыцці гадала,
Чым свяцілася ёй
Кожная хвіліна,—
Хто ўсё гэта знае
Лепей сына?
— Добра, мама! Добра!,
Не журыся... —
Ціха праказаў,
А словы з сэрца высек.
Ведаў ён,
Пра што матуля марыць,
Чым яе парадаваць
Пад старасць.
1954