Паэта не пытаюць, ён нядужы
Ці яшчэ ў сіле сэрца і рука.
Пакуль звініць
жывая сталь радка —
Упэўнен свет:
з ім моц юнацтва дружыць.
І гэта праўда.
Светлы лёс паэта —
Усё жыццё імкнуцца ў маладосць.
Заўжды ў паходзе быць,
пакуль дыханне ёсць —
Быць
маладосці песняром
для свету.
І ў лёсе тым
на ўсё ён мае права:
Кахаць,
Гарэць,
Цярпець,
Праменіць,
Сніць.
А толькі
прыпыніцца,
хоць на міг імкненняў шлях спыніць —
Яму ніколі не дазволяць
ані слава, ні няслава.
*
Упэўнен свет — свет Маці роднай, Краю,
Братоў і Сёстраў, сэрцу дарагіх,
І будучых, якіх яшчэ не знаю,
Нашчадкаў, прадаўжальнікаў маіх,—
Упэўнен свет:
калі ён пеў ці плакаў,
Трыумфаваў ці нікнуў ад тугі,
Ці ў працы рупнай цешыўся падзякай.
Ці ў бітву нёс агністыя сцягі,
Калі святло дарыў шляхам замглёным,
Са змрокам душ змагаўся векавым,—
Упэўнен,—
ты, адзін з яго мільёнаў,
Заўжды і ўсюды крочыў разам з ім...
Упэўнен,—
і не так, з якойсь нагоды,
Але таму, што твой заўважыў плён...
І гэта ёсць —
яго узнагарода;
Вышэйшае —
ты знай —
не мае ён!..
*
Дык захавай жа, лёс мой,
прагу пець і жыць,
І спеласцю, як зерне, налівацца.
Хоць і на смерць ісці, а не здавацца
І справе, што душой абраў, служыць.
Дык захавай жа, лёс мой,
прагу кожны дзень
І сонцам ззяць, і прарастаць травою.
Гарачай непакорнай галавою
Страчаць і песціць цяжкіх дум прамень.
Дык захавай жа прагу —
гнеў, агонь аддаць
У смутак, у няўтульнасць, у трывогу.
І радавацца дай,
калі па мне дарогу
Хтось пракладзе
у маладую даль...
1978