Успомні лета бабінага звонкі
І чуйны крок,—
сцярожка так ідзе...
На арабіны полымныя гронкі
Ніколі павуціна не падзе.
Яна абцягне пні, сіўцовы пасак,
Бульбянік, арахоўнік у раву,
Іржышча пачарнелае і пасуш —
Апошнюю прывялую траву.
А тое, што яшчэ цвіце, палае,
Што зелянінай свеціцца, жыве,—
Ніколі павуціна не кранае,
Заўсёды —
ціха міма праплыве.
Праходзіць нетаропка гэта лета,
Вызвоньвае руплівай думай час...
І светласцю жывога —
ягад, кветак —
Ці не гаворыць нешта і для нас?..
1975