Ты прыйшоў да знаёмых мясцін.
Снег. Маўклівае поле руін.
Да вярбы клён пад сіверам туліцца.
Дзе ж яна, твая родная вуліца?
Нехта скажа:
— Такое няма...
— Як?
— Яе замяла зіма...
Навакола тырчаць, бы крыжы,
Каміны,—
на іх рэйкі пагнутыя ўпалі.
Цішыня. Ды такая, што слова скажы —
Здрыгануцца спалохана
снежныя далі.
Што ў душы тваёй будзе ў той міг,
Не скажу.
Але ведаю, ведаю:
Ты пасля шмат начэй недаспіш,
І не раз, можа, недаабедаеш,
І каханай не пойдзеш страчаць,
Сэрца нават прад ёй не расчуліцца...
Будзеш жыць толькі тым,
Каб падняць,
Каб ізноў адрадзіць сваю вуліцу.
А чаму мне вядомы твой смутак
і шлях твой круты?
А таму, што і я ў гэты горад
прыйшоў, як і ты.
1947