Калі паміраў Заслонаў,
Чуў кожны,
хто быў тады з ім:
Шаптаў ён шчырыя словы,
Словы аб краі сваім.
За ўсё, што не змог зрабіць ён,
Прасіў яму дараваць,—
Сёння гэтак гавораць
Людзі з сяла Купаваць.
І кажуць, што вельмі моцна
Хацеў наш герой пачуць,
Якія новыя песні
Дзяўчаты ў Маскве пяюць;
І паглядзець, якія
Пшаніцы ўзрасціў Алтай,
І як дружбакі-машыністы
Вядуць цягнікі праз край...
Доўга-доўга зязюлям
У родных лясах кукаваць,
Ніколі-ніколі кветкам
На сцежках не адцвітаць,
Давеку героя помніць
Будзе сяло Купаваць.
Прайшлі агнявыя годы,
На роднай яго зямлі
Ліхія нямецкія каты
Бясслаўна касцьмі наляглі.
Усталі сцяною пшаніцы
З-пад працавітай рукі,
Па новых мірных маршрутах
Бягуць удаль цягнікі.
І па-над слаўнай магілай,
Каб мог іх герой пачуць,
Дзяўчаты — звонкія песні,
Песні Радзімы пяюць.
Пачуеш іх толькі — і крыллі
Узвеюцца па-над плячмі,
І ўсе шляхі веснавыя
Адразу ўстаюць прад вачмі:
Высока гарачае сонца
Над тымі шляхамі плыве,
І ў радасці іх —
Заслонаў
Як песня і слава жыве...
Доўга-доўга зязюлям
У родных лясах кукаваць.
Ніколі-ніколі кветкам
На сцежках не адцвітаць.
І вечна героя помніць
Будзе сяло Купаваць!..
1947