Высвеці дзень мой нанова,
Так, каб не згас ён ніколі.
Як ты гарыш прамянёва
У вечаровым касцёле.
Вечнасць, сама нават бачыць –
Хто яна ўрэшце такая? –
Гэта святлом гарачым
Сэрца паэта палае.
Як я хачу сваю долю
З яснымі бачыць вачыма.
Цёпла ў гняздзе жырандолі
Жаваранкам Багрыма.
Як яны выпырхнуць потым
І паляцяць над Шчарай
Столькі ж у кожным пяшчоты,
Столькі пад крыламі жару!
Светла і ў час найдрымотны.
Значыць, не знікну нідзе я,
Нават як птушкай самотнай
Выпырхне з рук надзея.
Выкаваць можна, што хочаш,
Выкаваць цяжка долю.
Свецяцца ясныя вочы
Свечкамі жырандолі.
Ціхай малітвай да Бога
Пэўна, ты будзеш пачуты.
І каваля самога
Можна скаваць у путы.
Але нідзе і ніколі
Не змоўкне малітва тая.
Зноўку з гнязда жырандолі
Жаваранак узлятае.