Гавораць вусны: «Ён навек загінуў!»
А сэрца кажа: «Не, ён не пакінуў!»
Ты чуеш, як струна звініць і плача?
Дрыжыць-звініць слязінаю гарачай
Тут, унутры, і б'ецца ў лад са мною:
«Я тут, заўжды я тут, я ўсё з табою!»
Заўжды так, ці хачу забыць у песнях мукі,
Ці хто сціскае мне пяшчотна рукі,
Ці любая размова з кім вядзецца,
Ці ў сэрцы пацалунак адзавецца -
Струна звініць, як рэха, нада мною:
«Я тут, заўжды я тут, я ўсё з табою!»
Ці апушчуся ў бездань тайных мараў,
Дзе ўсё мільгаюць светлыя пачвары
І здані змрочныя, што робяць чары,
Аж апаноўваюць душу кашмары, -
Мне голас твой звініць, пяе з журбою:
«Я тут, заўжды я тут, я ўсё з табою!»
Ці раптам сон заплюшчыць на імгненне
Мне вочы, стомленыя летуценнем,
Я чую і праз цяжкі сон, як кліча
Знаёмы голас любага аблічча,
Звініць тужліва з дзіўнаю журбою:
«Я тут, заўжды я тут, я ўсё з табою!»
І кожны раз, як зазвініць ён з ласкай,
Дрыжаць у маім сэрцы тыя краскі,
Што ты не здолеў за жыццё сарваці,
Што не хацеў ты у труну схаваці,
Дрыжаць і вымаўляюць ў лад са мною:
«Цябе няма, але я ўсё з табою!»
Кімполунг, 07.06.1901