Як дзіцём яшчэ, бывала,
Упаду, сабе на ліха,
І хоць боль праймаў мне сэрца,
З долу я ўставала ціха.
«Што, баліць?» - мяне пыталі,
Але я ў адказ маўчала.
Я была малою гордай, -
Каб не плакаць, - рагатала.
А цяпер, калі і мне ўжо
Жартам злым выходзіць драма,
І вось-вось сарвацца мае
Вострай злосцю эпіграма, -
Выкрывальнай зброі смеху
Я баюся паддавацца;
Гордасць даўнюю забыўшы,
Плачу я, каб не смяяцца.
02.02.1897