Мара, будзь вернай! Я ж так без цябе гаравала!
Столькі бязрадасных дзён, столькі бяссонных начэй...
Ты адна ў мяне, я з табою адной сябравала,
Асвятляй жа мой шлях, разгарайся ярчэй!
Мара, будзь вернай! О, як я люблю твае чары,
Вобразаў рой дарагіх, сэрцам абуджаны гук!
Нас цяпер не разлучаць жахлівыя, чорныя хмары,
Я з табой не баюся ні смерці, ні мук.
Мара, хацела б я шчасця хоць трошкі пабачыць.
Толькі жыццё ў мяне ёсць, - што ж, і яго забірай!
Час прабіў, я выходжу на бой, каб свой лёс перайначыць,
Каб пракласці дарогу ў нязведаны край.
Толькі - жыццё за жыццё! Будзь заўсёды жывою!
Слова, як меч, навастры, - траціць не варта надзей.
Хто адрокся ўсяго і спаліў караблі за сабою,
Не памрэ, не здабыўшы дабра для людзей.
Мара, арол мой, так сумна мне сёння чагосьці, -
Дай жа мне крылы свае, сэрца маё загартуй!
Мне патрэбна вясна, мне патрэбен агонь маладосці,
А калі разаб'юся - даруй мне, даруй!
03.08.1905