Ноч цёмная люд спрацаваны прыкрыла,
Пад чорным крылом прытуліла,
Ўсяму загадала: засні!
Вячэрнія згаслі агні,
Ўсіх ночка ўладарна скарыла.
Хто спіць, хто не спіць, а скарыся злой сіле.
Шчаслівы, хто сон бачыць мілы!
Адна я не сплю давідна,
Наўкола, скрозь цемра адна,
Наўкола ўсё спіць, бы ў магіле.
Раскінула цёмная ноч свае чары,
Нахлынулі сны, нібы хмары;
Як чорныя мары страшныя,
Мне сняцца такія дзіўныя
Няпэўныя здані, пачвары.
Душу маю прывіды злыя змарылі,
Паўстаць жа не мела я сілы...
І раптам світальны прамень
Прабіўся праз жудасны цень -
Світання агні засвяцілі.
Агні тыя дня перамогу прарочаць,
Знікае ў іх цемра той ночы;
Хоць сонца праменні йшчэ спяць, -
Світання агні ўжо гараць,
Агні запаліў люд рабочы.
Устань, хто жывы, ў каго думка паўстала!
Гадзіна для працы настала!
Не бойся дасветнай імглы, -
Світання агні запалалі,
Калі йшчэ зара не зайграла.
За вокнамі - светлая сцежачка. Днее.
Надзея у сэрцы квітнее.
Агні залатыя мігцяць,
Вясёлкі праменнем зіхцяць
І клічуць: за працу, з надзеяй!
1892