Бліснуў, загрукатаў,
Выкуліў кубак ставу,
Быццам душу дастаў
Усерджаны Кракатау
І паваліў з хрыбта
Дымнае гліны лаву.
Ссыпаўся друзам гмах
З горадавага цела.
Змогшы да ўзлёту страх,
Стаўшы ад жаху смелай,
З ластаўкамі ў лістах
Ліпа на дах ляцела.
Дрэва было ў агні,
Але ў смяротным стане,
Выпрастаўшы карані,
Голлем агонь хвастала.
З чорнае вышыні
Біў і біў Кракатау.
З неба — малы павук,
Д’ябал з маторам — зблізку,
Выпаліў сіняву —
Цесна ў паветры прыску.
Помню — колькі жыву! —
Бомбы.
Апошнія.
Ў Мінску.
1975