Рэкі, як людзі,
сьпяшаюцца да акіяну -
сваёй нірваны.
Неразлучнымі
толькі пакінуў нам Буда
Жыцьцё і Сьмерць.
Бічую, бы Ксэркс,
мора за разьбітыя
мае караблі.
- У будучыню
ды на раскрышаных крылах? -
сьмяецца сьлімак.
Быццам той алень,
што згубіў панты,
бягу і падаю.
Набыў ракаўку.
Цяпер я - не самотны.
Гавару з морам.
Над Фудзіямай -
драконы бліскавіцаў.
Цьвіце сакура.
Пацеркі пэрлаў -
сьлёзы асірацелых
рыбацкіх удоў.