О, колькі раз прасіў я
Назначыць мне спатканьне;
О, колькі раз хацеў я
Прызнацца ёй у каханьні!
Ды ўсё перашкаджалі,
Калі дзяўчыне верыць,
То павадак вясновы,
То прымаразак-шэрань.
Але і я – упарты.
I каб свайго дабіцца,
Прасіў я шчыра майстра
Зрабіць ёй завушніцы.
На гэтых завушніцах
Я напісаў закляцьце –
Усё, што не сказаў ёй,
А ў чым хацеў прызнацца.
Сягоньня не ўцячэ ўжо
Ад слоў маіх гарачых
Ні ў час, калі сьмяецца,
Сьпявае або плача.
Ні ў час, калі прыляжа,
Змарыўшыся, зьмярканьнем, –
Зьвіняць ёй завушніцы
Ўсё пра маё каханьне.