Хмаркі нябесныя, вечна вандроўныя!
Строем мінаючы стэп лазуровую,
Вы ляціце, па выгнанню мне роўныя,
З мілае поўначы ў далеч паўднёвую.
Хто-ж выганяе вас: лёс тут прычынаю?
Злосць відавочная? зайздрасць нячутная?
Альбо цяжар на вас дзеі злачыннае?
Альбо сяброў нагаворы атрутныя?
Не, вам абрыдалі нівы няўродныя...
Вы без пакут, без жаданняў лятаеце;
Вечна-халодныя, вечна-свабодныя,
Вы без радзімы й выгнання не знаеце.
1840