1
Прабач! ― не спаткацца нам болей
І ў поціску рук не сагрэць;
Прабач! ― тваё сэрца на волі...
Ды з іншымі шчасця не мець.
Я знаю: з адчаем пакутным
Ізноў страпянецца яно,
Калі ў ім ускрэсне нячутна
Імя, хто загінуў даўно!
2
Ёсць гукі ― нікчэмнага чыну,
Натоўпу ― для кпінаў асцё,
Але іх забыць немагчыма:
З душою яны — як жыццё;
Нібыта ў магіле, былое
На дне гэтых гукаў святых;
І ў свеце пачуць толькі двое
Іх могуць ― і ўспыхнуць ад іх!
3
На момант нас лёсы злучылі,
Ды вечнасць нішто перад ім:
Усе мы пачуцці спалілі
Сваім пацалункам адным;
Прабач! ― аб кароткім каханні
Пакінь шкадаванні хутчэй:
Здавалася цяжкім расстанне,
Ды, пэўна, сустрэцца цяжэй!