Калі хвалюецца і даспявае ніва,
І свежы лес шуміць ад гуку вецярка,
І ў садзе тоіцца малінавая сліва
Пад ценем слодычным зялёнага лістка;
Калі расой апырсканы зярністай
Румяным вечарам ці ранню залатой
З-пад кусціка мне ландыш серабрысты
Прыветліва ківае галавой;
Калі ручай у яры, як трапеча,
І мысль хаваючы у нейкі дзіўны сон,
Загадкавую вагу мне ляпеча
Пра мірны край, адкуль імчыцца ён, —
Тады сцінаецца маёй душы трывога,
Тады маршчынам на чале не паглыбець, —
І шчасце на зямлі магу я разумець
І ў паднябессі бачу бога.
1837