Ад роднай галінкі дубовы лісток адарваны
У стэп пакаціўся, няўмольнаю бураю гнаны;
Засох і завяў ён ад холаду, спёкі і гора.
Нарэшце, усё ж дакаціўся да Чорнага мора.
Ля Чорнага мора чынара стаіць маладая:
З ёй шэпчацца вецер, зялёнае вецце гайдае;
І райскія птушкі на вецці зусім не сумуюць;
У песнях сваіх услаўляюць царэўну марскую.
Вандроўнік, як зросся з карэннем чынары высокай;
Прытулку часовага моліць са смуткам глыбокім;
І так ён гаворыць: “Я бедны лісточак дубовы,
Заўчасна я выспеў і вырас у краі суровым.
Адзін і без мэты па свеце нашуся даўно я,
Без ценю засох я, завяў без спачыну-спакою.
Прымі ж ты прышэльца між лісцяў сваіх ізумрудных,
Я ведаю многа сказанняў дзівосных і мудрых”.
“Ты мне непатрэбны! — лістку адмаўляе чынара —
Ты пыльны і жоўты, — сынам маім свежым не пара.
Ты многае бачыў — нашто мне быліны і жахі?
Мой слых прытамілі даўно ужо райскія птахі.
Далей падавайся: быць побач з табой не згаджуся.
Мяне любіць сонца, цвіту для яго і свячуся:
Па небе я вецце раскінула тут на прасторы,
Мае карані абмывае халоднае мора”.
1841