Люблю радзіму я любоўю трапяткою!
Яе не пераможа розум мой.
Ні славай, купленай крывёю,
Ані паданнямі мінуўшчыны сівой,
Ані даверлівым і гордым супакоем
Не захапляюся я з радасным настроем.
Але люблю я стэп, пустынь пяскі,
Яе палёў халоднае маўчанне,
Яе лясоў бясконцых калыханне,
Вясновых рэк яе люблю прастор марскі...
Дарогай палявой я ехаць на калёсах
Люблю і заўважаць, пад колаў мерны бег,
Лучынныя агні яе маркотных вёсак
У цемені начной і думаць пра начлег;
Люблю дымок на раздарожжы,
Агеньчык, што расклаў абоз,
І на пагорку ў жоўтым збожжы
Сям’ю бялявую бяроз.
З увагай, многім не знаёмай,
Гляджу на поўнае гумно,
На хату, крытую саломай,
І з аканіцамі акно;
І ў свята, вечарам імглістым,
Глядзець да поўначы гатоў
На скокі з тупатам і свістам
Пад гоман п’яных мужычкоў.