Не відаць мне ўжо волі ніколі,
Дні турэмныя крочаць паволі;
І ў акне халадок сінявы,
І стаіць пры дзвярах вартавы!
Я б памёр пад аховаю гэткай,
Каб не радасць сустрэчы з суседкай!..
На зары мы прачнуліся з ёй,
Я кіўнуў ёй здалёк галавой.
З ёю нас разлучыла няволя,
Паяднала агульная доля,
Парадніла жаданне адно,
Ды за кратамі гэта акно;
Сяду я ля акна нерухома,
Волю позірку даўшы, вядома.
Вось насупраць акно яе: стук!
Прывітання сяброўскага гук.
На мяне паглядзела шальмоўка!
Да далонькі прыпала галоўка,
І, нібы незнарок для вачэй,
Хустка ўпала з дзявочых плячэй.
Цяжка дыхаюць бледныя грудзі,
І не знаюць староннія людзі,
Што сумуе суседка мая
Гэтаксама па волі, як я.
Не сумуй, дарагая суседка...
Зажадай — і адчыніцца клетка,
І, як птушкі, з табою пырхнём
Мы ў шырокі прастор за акном.
Для мяне ключ у бацькі ўкрадзі ты,
Вартавых баляваць пасадзі ты,
А таго, што стаіць ля дзвярэй,
Сам скручу, ноч была б пацямней.
Дачакайся ж ты часу такога,
Напаі свайго бацьку старога,
Ды павесь ты хусцінку знарок
На акно, каб я ўбачыў здалёк.