За ўсё табе я дзякую нязменна:
За горыч слёз і тайну страсных слоў,
За пацалунка яд і за мучэнне,
За помсту ворагаў і нагавор сяброў;
За жар растрачанай душы ў пустыні,
За ўсё, што у жыцці я не спазнаў...
Зрабі хоць так, каб з гэтае часіны
Табе нядоўга ўдзячнасць паўтараў.
1840