На адзіноце так з табой
Хацеў бы я пабыць:
На свеце мала, братка мой,
Мне засталося жыць!
Паедзеш скора ты дамоў:
Глядзі ж... Ды што? Пра лёс мой зноў,
Сказаць папраўдзе, знаю,
Ніхто не спагадае.
А запытаюць, што са мной,
Калі хто не забыў,
Скажы, што куляю чужой
У грудзі ранен быў,
Што чэсна за цара памёр,
Што быў на лекараў дакор,
Што ўдзячны свайму краю
Паклон я пасылаю.
Матуля з бацькам у гадах,
Ці быць ім у жывых...
Было б, прызнацца, так шкада
Мне засмучаць старых;
Калі жывы хто, лепш сказаць,
Што я лянуюся пісаць,
Полк у паход паслалі,
Скажы, каб не чакалі.
Суседка ёсць у іх адна...
Згадаю, як даўно,
Рассталіся!.. Але яна
Не ўспомніць... ўсё адно
Ёй пра мяне ўсё раскажы
І не шкадуй пустой душы;
Няхай яна паплача...
Нічога ёй не значыць!
1840