epub
 
падключыць
слоўнікі

Міхась Чарот

Ведай, свет...

 

Ведай, свет, што я сын мужыка-бедака,

Які доўга ў няволі стагнаў...

Ўзгадавала мяне яго чорна рука,

А купала нядолі адвечнай рака,

Голад, холад мне ў твар пазіраў...

 

Дні ішлі... Ў беднай вёсцы пеў песні народ,

Разганяў гэтай песні нуду...

Ў полі жыта ў снапах, нібы той акалот,

Хата згніўшая ўся, хлеў стары без варот,

Вось якую я бачыў бяду...

 

Ўсе казалі, што й сын, як і бацька-мужык,

Перад панам свой горб будзе гнуць...

Што з другімі людзьмі ён не пойдзе у лік,

Запрацуе сабе лапці з ліпавых лык,

Вольнай песні не будзе ён чуць.

 

І запала тады іскра ў сэрца грудзей,

Запаліла там помсты пажар,

І з агнём тым у свет я пайшоў да людзей,

Песні сам пачаў пець я пра волю смялей,

Каб быў кожны сабе гаспадар.

 

Бач, ад песні маёй скалыхнуўся ўвесь свет,

Сонны край я ураз разбудзіў...

І на тым кургане, дзе спяваў сумна дзед,

Дзе мінулай няволі не змыт яшчэ след,

Прамень шчасця ужо засвяціў.

 

Паўстаюць, як з зямлі, рвуцца к волі з цянёт,

Песня ў сэрцы спаткала адгук!

Йдуць да сонца яны, йдуць к жыццю - напярод,

Абагрэцца хутчэй, асушыць кроў і пот,

Загаіць мазалі чорных рук...

 

Ведай, свет, я вясковы - мужычы сынок,

Я пяю, што пяе селянін...

А ты чуеш? Іграе заводаў гудок,

Ў кузні гучна звініць каваля малаток, -

Пра адно мы пяем як адзін!

 

1921

 


23.06.1921

Тэкст падаецца паводле выдання: невядомае
Крыніца: невядомая