Каб я быў мастаком, я б намаляваў вобраз камсамолкі. Я б уліў у яго ўсю магутна-бурлівую моц маладога жыцця, я б аздобіў яго хараством нябачаным, дзіўным.
Ён стаіць уваччу ў мяне, гэты дзівосны вобраз — сымболь нязведаных радасцей новага жыцця. Ён гарыць пекнатой неўмірушчай, ён маладосцю задорнай, гуллівай брызгае з блакіту іскрыстых вачэй.
Бачу ў ім водбліск агністага сонца, бачу ў ім волю раздольна-шырокую, мора імкненняў адважных, глыбокіх. Удалеч, ушыр, у адкрыты зарністы прасцяг, каб усё агарнуць сваім буйным запалам, каб усё ажывіць, акрапіць жыватворчым дажджом красавання!..
А часам —
Бурным уздымам, віхурнай гразою сталіцца люстра блакіту. Тады здаецца, што ў гнеўным шале, у грымотах чорных, сярод маланак бліскуча-вострых устае вялізнай грамадай бурнай жывы Кастрычнік.
Тады — адвага, сталёвы гарт.
Тады — усё перамагчы! Усё!
Вінтоўку ў рукі! На бой!..
Пакуль зноў не развеюцца хмары, пакуль не ўсміхнецца ласкавае сонца.
А тады —
Цвіце, красуе чырвань твару, з вачэй іскрыстых радасць льецца, расце, бушуе жарам сонца, блішчыць наўкола новым светам.
Тады ў спевах, у забавах, у гуллівым карагодзе паміж працы крапатлівай граюць вочы маладосцю, рунню свежай, срэбралістай. І звініць, зычыць няўпынна голас звонкі камсамольскі, голас тысяч, мільёнаў, дружным спевам, дзіўным хорам:
— Я — камсамолка! Мой бацька — Кастрычнік!..
Дык вось які б я хацеў стварыць вобраз камсамолкі — сымболь нязведаных радасцей новага жыцця. Эх, каб я быў мастаком!..