Любачка-суседка мне шапнула зранку -
разважала доўга: «Ведаеш альтанку
ў садзе... Як сцямнее - разумееш ты?..»
Я чакаў пакутна шчырай цемнаты!
Кроў жа - маладая: закіпіць - не жарты!
Ды пад вечар зблытаў мне Ўсявышні карты...
Неба аблажыла хмарамі кругом...
Ўдарыў дождж залеўны - пракаціўся гром!
Я нахмурыў бровы, на душы - адчай:
«Сёння з ёй сустрэцца - нават не жадай!»
Ах, галубка Любка - дзеўка-чараўніца,
За вароты ў буру выбегчы баіцца.
Пэўна, навальніца б ёй не замінала,
Каб яна, паненка, моцна пакахала...
Але ўсё ж, самотны, крочу я ў альтанку,
Падышоў і бачу - Любачку-каханку!
Вымакла да ніткі, скалянелі ногі...
Мне было прыемна абагрэць нябогу!
Ды з той ночкі болей броваў я не хмуру,
Усміхнуся толькі, як пачую буру...