Святкуе вораг, друг, як вінаваты,
Хітае моўчкі хмурай галавой,
І вы пасталі ўсе ніякавата,
Хто ўчора быў нязменна прада мной, -
Вялікія ў пакутных позах цені,
Аб кім я гэтак горычна рыдаў.
Каля чыіх магіл схіляў калені
І клятву помсты грозна паўтараў...
Бязлікія ж усе, з набітым шлункам,
Спяшаліся ў абдымкі да раба,
Каб зноў яго ялейным пацалункам
Прыклеіць да ганебнага слупа.