Распараны ад духаты, Млынскі сышоў з аўтобуса, агледзеўся і ступіў на цупкую віхлястую сцяжынку. Па баках яе ляніва калываліся ад ветру спалавелыя жыты, бы пульхіры; усплывалі ўгару, захліпваючыся песнямі, жаўранкі; каласы шлакатліва тыцкаліся ў рукі, лашчыліся даўно знаёмаю ласкаю роднай зямлі. Стрэхі хат падняліся з жытоў нечакана, як толькі ён узышоў на пагорак... Нешта торгнулася ў душы, ахапіла ўсяго яго здзіўленай нечаканасцю і гарачым хваляваннем: Млынскі ўбачыў матчыну хату. Пайшоў памалей, шукаючы вачыма ў ёй нечага новага і незнаёмага. Але не знайшоў: хата стаяла такая, як і колісь, пачарнелая ад дажджоў, абцягнутая хісткім штыкетам, стуленая, з адным акном на вуліцу. Ён прагна ўглядаўся ў гэтае акенца на чатыры шыбіны і ўсхвалявана адчуваў, што сустрэча з мацерай, аб якой думаў усю дарогу і нецярпліва чакаў, зараз ужо зусім блізкая і хуткая.
Падыходзіў Млынскі да хаты з такой асцярожнасцю і заміраннем, што прыйшлося спыніцца, каб пераадолець імгненную нерашучасць; стаяў, пераводзіў дыханне, прыслухоўваючыся да сябе, ніяк не саўладаючы з хваляваннем, якое ўзнялося ў ім.
Гэтыя дні ён жыў у нейкай урачыстай радасці, якая была прыглушана горадам, доўгім расстаннем з вёскай, і таму цяпер бы новай, невядомай, бо радасць гэтая паднялася з забыцця, успомнілася і адчулася, як колісь, па-дзіцячаму лёгка і шчыра. І не мог Млынскі насыціцца ёю: кожную раніцу — толькі чырванню набрыняе ўсход — абкручваў ногі да пяшчоты мяккімі анучамі, абуваўся ў рыжыя лапці, будзіў суседа-настаўніка і, паклаўшы на плячо рыбацкую сетку, ішоў з ім цераз духмяныя паплавы на возера. І ісці было лёгка, бы не сваімі нагамі, і адчуваў ён сябе нейкім другім, непадобным на сябе і ў гэтым урачыстым настроі, у гэтай вопратцы і лёгкасці.
Потым весела трапяталася перад вачыма полымя, і ён, дрыготкі, мокры і шчаслівы, натыкаў на ражон скрылёк сала, саджаў яго ў агонь, пражыў і, падстаўляючы пад кроплі тлушчу скібку хлеба, нёс да нясцерпу смачную скварку ў рот і прыемна апякаў ёю губы... А ў гэты час закіпаў у полымі абдымлены чыгунок з юшкай...
Прыходзіў дадому Млынскі прыемна стомлены, клаўся спаць у шаматлівае духмянае — аж кружылася галава — сена і ніяк не мог заснуць: перад вачыма стаяла возера, а на ім, бы расстаўленыя зялёныя сподкі, ляжала лісце лілій, у вушах чуўся блёўкат вады, а ў сетцы лапаталі краснапёркі, трапяталіся карасі, кідаліся шчупакі...
І засынаў — прыемна тануў кудысьці ў цемру.
Прачынаўся на досвітку, дыхаў туманам і зноў не пазнаваў сам сябе ў лагоднасці і ціхай радасці.
Млынскі расплюшчыў вочы і зажмурыўся — праз шчыліну даху ў твар моцна біла сонца. Дах, бы рэшата, свяціўся наскрозь — быў увесь у шчылінах. Праз іх у хлеў папратыкаліся тонкія жоўтыя праменні-саломінкі, у якіх таўкліся, мітусіліся парушынкі. У хлеў праз вароты заляталі ластаўкі, са шчэбетам насіліся ў вільчыку страхі, растапырыўшы раздвоеныя, вострыя, бы нажніцы, хвасты.
На двары нехта з мужчын гаварыў з мацерай:
— Бог у помач, Настуля!
— Казаў бог, каб ты памог... Што гэта ў цябе ў запазусе, Хведарка?
— Яблыкі. Гаўрыла, дзякаваць яму, мне нарваў. Можа, табе даць, га?.. На... пасмакуй.
— Зубоў няма, Хведарка.
— От як... І ў мяне павыпадалі... Куды ж іх дзець?..
— Аддай чыім-небудзь дзецям.
— І то праўда.
Гаварылі яны адно да аднаго спагадліва, да наіўнасці шчыра і проста, і Млынскі, слухаючы гэтую адвыклую для сябе гамонку, уяўляў, бы бачыў, выразы іхніх пацямнелых, аплеценых маршчынамі твараў, кіўкі рук, якімі яны памагалі сабе ў размове.
— Можа, пайшла б сёння, Настуля, лён палоць.
— Які ж, Хведарка, з мяне работнік цяпер... От ледзьве ногі цягаю... Маладзейшым загадай...
— Дзе ты іх бачыла?.. У горад пазаязджалі твае маладзейшыя...
— Пайду, калі ўжо так просіш... Хто ж пойдзе?..
Гамонка сціхла. Ляснула фортка — крокі брыгадзіра застугнелі на вуліцы.
«Хто гэта прыходзіў? — ляжаў у застаронку і думаў Млынскі.— Няўжо той самы Ахрэм, што і калісь рабіў брыгадзірам?..» Яму прыйшло на памяць, як некалі яны, малыя, пацвельваліся з Ахрэма, калі ён хадзіў па дварах і даваў нарады. Чамусьці Ахрэма не любілі сабакі. Ён ведаў гэта і заўсёды, каб адагнацца ад іх, насіў з сабою кіёк... І калі, бывала, на дварах якаталі, захлёбваліся ад брэху сабакі, усе ў хатах ведалі, што па вуліцы ідзе Ахрэм. Меў брыгадзір дзіўную звычку: усё, што трэба было яму, насіў не ў кішэні, а ў запазусе... Чаго толькі не было ў яго адтапыранай запазусе: тытунь, яблыкі, алоўкі, ведамасці... Было і такое, што ён, прыняўшы ў калгаснікаў работу, губляў свае запісы... Тады цэлы вечар чуваць было, як на яго двары клялі на чым свет стаіць людзі Ахрэма.
У гэты вечар у хаце яму было непрывыкла маркотліва ад цішыні і спакою, гудзення сонных мух у кутках, слепаватага водсвету полымя з печы, які мітусіўся на сцяне, хістаў згорблены цень мацеры. Паклаўшы пад галаву рукі, Млынскі ляжаў на ложку і вёў з ёю нетаропкую гамонку. Маці сядзела насупраць печышча на доўгай, праз усю сцяну, лаве, лупіла на вячэру картоплю. Сарамлівая ад сваёй адзіноты і нявыказанай дабраты да сына, яна ўздыхала, гаварыла працяжна, часта збівалася са слоў, баючыся сказаць што-небудзь неўпапад:
— ...Дзе тут управішся... І ў калгас трэба хадзіць і свае соткі зеллем пазаганяла... Хоць на часткі разрывайся... А тут яшчэ, як на тое гора, у спіне ломіць— разагнуцца няможна. Нясоладка мне, старой, хворай, жыць адной.
Млынскі ўслухоўваўся ў сэнс яе тужлівага голасу, і маці адводзіла перад ім душу і скардзілася на сваю жытку, і гэтая мацерына туга перадавалася яму. І не так перадавалася, як прыгадвалася, усплывала ў душы, бо была гэтая туга даўно вядомая яму, адчутая і перажытая ў маленстве тут, у мацерынай хаце. І Млынскі забываў сябе цяперашняга, вяртаўся ў памяці ў сваё дзяцінства. Тады ён ніяк не мог выспацца: ноччу пасвіў, каб зарабіць мацеры працаднёў, калгасныя коні, удзень хадзіў у лес, гнуўся да самага вечара ў ягадніку, збіраючы ў кашэль чарніцы, за якія можна было ў лаўцы купіць кулідку хлеба; увечары кляпаў за загінуўшага ў партызанах бацьку касу, хадзіў пры расе на ўзмежжы, каб выбіць і высушыць хоць вязанку сена карове на зіму. І не мог пацягнуць касу—не хапала мужчынскай сілы.
Вастрэй памяталася радасць. З ёю тады лягчэй перажываліся дзіцячыя нягоды, забывалася сіроцкая нядоля. А можа, памяталася таму, што ён, малы, толькі вучыўся тады радавацца шчыра і ўзнёсла прыгожаму і добраму; можа, ад самой нядолі была гэтая радасць, бо радасці было тады вельмі мала і яе вельмі хацелася. Ён радаваўся зялёным слядам на сізай, дымнай ад расы траве, ляскату перуна, ад якога лопалася хмара, цененькаму шамаценню дажджу на лісцях гарбузніку, шырокай і глыбокай павалоцы туману на поплаве, у якой тапіліся, пырхаючы, коні; радаваўся злоўленай птушцы, картовай сарочцы, пашытай мацерай да свята, першай маладой бульбіне ў місцы, скібцы хлеба з першага ўмалоту.
— Памру я хутка, сынок. І ў хаце няма з кім пагаварыць — адзін кот жыве... Як, бывала, захварэю, дык няма каму ў ложак вады падаць...
Маці сядзела ля Андрэя з трапкачом у руках, якім нядаўна прыстаўляла да агню чыгунок з картопляю, перабірала пальцамі на ім матузы. Млынскі слухаў яе і ніяк не мог здагадацца, што яна хоча сказаць.
— Кідай, сынок, той горад ды пераязджай сюды... Хоць бы ў горадзе ў цябе кватэра была, а то жывеш недагледжаны па чужых людзях... А тут я табе варыла б есці, абмывала б сподняе... Акурат і месца ў нашай школе аслабанілася... Жаніўся б тут на ўрачысе, і дзетак тваіх перад смерцю пакалыхала б... Ды і мне, як ні кажы, помач была б...
Пачуўшы такое, ён падняў з падушкі галаву, разгубіўся.
— Усе едуць у горад, а я... з горада. Я лепш, мама, буду кожны месяц па дзесятцы прысылаць...
— Сам з капейкі жывеш... Хоць бы табе самому хапала...— уздыхнула яна і перастала гаварыць.
Тупала ўжо ля печы і падварушвала ёмкаю жар, падграбала яго пад чыгунок, каб хутчэй зварылася вячэра.
«Салют, Герман!
Выцягваю руку з акна сялянскай хаты і праз палі і лясы, праз усе адлегласці, што раздзяляюць нас, чокаюся з табою, чорт лазаты, шкалікам самагонкі — заўтра твой дзень нараджэння.
У сваёй новай кватэры ты нафарбуеш, ведаю, у сіні, зялёны, чырвоны колер лямпачкі, і будзе стаяць над святочным сталом тваім таемнае, густое, як віно, святло, будуць ляніва круціцца катушкі магнітафона і сядзець ля цябе дзяўчаты і душу тваю, дзед, будзе распіраць радасць ад музыкі, святла, дзявочай блізкасці і ад таго, што ты жывеш на свеце.
Як я тут адпачываю? О, мой дзед, я ледзь не звар’яцеў ад шчасця, калі прыехаў дамоў. Упаў быў тварам у траву, і трава блізка ля вачэй здалася мне непралазнымі глухімі джунглямі, а казуркі, што бегалі па яе сцяблінах,— трапічнымі жывёлінамі. Потым пачуўся, як той жарэбчык, на сваёй зямлі, і ў маіх вачах зямля мянялася месцам з глыбокім небам і на ім хісталася бліскучае зыркае сонца.
І як ні дзіўна, калі я наталіўся радасцю, тут, у вёсцы, на мяне навалілася маркота. Ведама, без работы, без маіх захапленняў. Не, не дабуду я тут да канца водпуску... Хутка прыеду — ужо адпачыў.
Твой Андрэй....
P.S. Прабач, што пішу алоўкам... Сапсавалася ручка.
— От я табе іх накіслю... З маладою картопляю будзеш есці,— гаварыла маці Андрэю добрым, ласкавым голасам, бы малому дзіцяці, стаяла на сярэдзіне хаты з поўным прыполам гуркоў і шукала вачыма, у што іх высыпаць.
Росныя, з адлежнымі бачкамі, гуркі пахлі агародам, сырою зямлёю і былі ўжо ладнаватыя.
— Я заўтра, мама, паеду.
— Куды?.. Шчэ ж водпуск твой не кончыўся?..
Вочы яе трывожна зірнулі на сына, і не ўтрымала ў руках прыпол — гуркі пасыпаліся, загрукацелі аб падлогу, і жаўтляк, руды і парэпаны, падкаціўся пад самыя ногі Андрэя.
— Да таварыша трэба заехаць.
— Таварыш, сынок, табе стаў даражэйшым за мацеру.
Раніцай маці выбірала яго ў дарогу. Пакавала ў чамадане: у адзін бок перакладала, каб у дарозе на іх не пацякло варэнне са слоікаў, чыстыя сарочкі, у другі лажыла сала, загорнутае ў газеты. Потым збегала ў сенцы, вярнулася адтуль з аборкаю і перавязала ёю чамадан пасярэдзіне — каб у дарозе не расчыніўся. А калі Андрэй памыўся, паставіла на стол гладышку малака, поўную талерку цёплых блінцоў і ўсё яго ўпрошвала:
— Еш, сынок... У дарозе мацней будзе...
Андрэй сядзеў за сталом і еў, а яна крадком усё пазірала на сына і пазірала — хацелася наглядзецца надоўга, каб стаяў у вачах, бы жыў з ёю, да таго часу, пакуль зноў не прыедзе. Андрэй апрануўся, надзеў шаматлівы плашч-балонню і з чамаданам у руцэ ступіў на парог. У яе грудзях нешта апяклося і заныла, і, калі ўжо выйшлі з хаты, яна ледзь паспявала на вуліцы за сынам і нешта шаптала сама сабе — малілася.
Ён занёс у аўтобус чамадан, заняў там сабе месца і вярнуўся, каб развітацца з мацерай.
— Бывай, мама!
Твар яе сціснуўся, яна кінулася да сына, абхапіла яго за шыю рукамі і, цяжка дыхаючы, стала цалаваць у твар, у лоб, у вочы, у губы — і прыгаварваць:
— На каго ж ты мяне пакідаеш?!^
— Не плач. Не на той свет выпраўляеш,— адарваў ён ад сябе мацерыныя рукі і ўскочыў у аўтобус.
Калі аўтобус крануўся, Андрэй глянуў у акно: нехта з жанок вёў маці пад руку дамоў, а яна ішла і хісталася ў бакі — свету не бачыла цераз слёзы.
Ляскаталі колы цягніка...
Ён сядзеў у купэ і глядзеў у акно. У акне вагона, як на экране, марудна разварочвалася прамытая дажджом зямля з тлуста-зялёнымі хвойнікамі, з белым разлівам грэчкі на палях, з дробнымі вёсачкамі ўдалечыні; беглі, гналіся адзін за адным у хвост цягніка слупы, і абвіслыя правады на іх то ападалі ўніз, то ўзляталі ўгару.
І застыла ў нерухомасці зямля, і спыніліся за акном слупы — быў першы паўстанак.
Завалтузіліся, зашархалі нагамі ў праходзе вагона, нехта ў тамбуры ўжо лаяўся з кандуктаркай — напіраў, відаць, на яе з чамаданам,— і Млынскі блізка ля сябе пачуў кароткія, маленькія крокі і не азірнуўся на іх тонкі стук, толькі тады глянуў у бок увахода, калі пачуў мяккі жаночы голас:
— Месца свабоднае?
— Ага.
Яна села насупраць, падтуліўшы пад сябе стройныя, аблітыя блакітным капронам ногі, выняла з сумкі часопіс мод, паклала яго на калені і стала марудна перагортваць старонкі. І калі нахіляла над часопісам галаву, чорныя, распушчаныя на плечы валасы абсыпалі пасмамі ёй твар, і звыклым рухам рукі яна загладжвала іх за спіну. І хоць бы раз глянула на яго. Наблудзіўся раптам ён позіркам на свой чамадан, які стаяў ля яго ног, і адчуў, як пагарачэлі шчокі і ўсяго яго ахапілі сарамлівая ніякаватасць і неспакой: ён убачыў абору. Крадком глянуў на дзяўчыну і трохі паспакайнеў: яна не глядзела на чамадан. І калі яна зноў нахілілася над часопісам, выняў з кішэні складанчык і, чыркнуўшы ім па аборцы, вышмаргнуў яе з-пад чамадана і выкінуў у адчыненае акно. І сеў, разважлівы і цяпер спакойны.
Зноў не спускаў вачэй са сваёй спадарожніцы, чакаў, калі яна дагартае часопіс,— хацеў з ёю гаварыць.