«Здароў, дружа Андрэй!
Піша табе з вёскі Пятро — былы студэнт-баламут, ложак якога ў інтэрнаце стаяў упрытык з тваім.
Адпачываю я ў бацькі, лаўлю на возеры рыбу, п’ю сырадой раніцай, сплю ў садзе. Любата! Паветра смачнае, салодкае, як мёд. І цішыня, аж у вушах звініць. Хутка пачнецца сенакос. Ты некалі, здаецца, пісаў мне, што вельмі хочаш памахаць на досвітку касою, палавіць рыбы, паляжаць у садзе пад чыстымі зорамі і бліскучым месяцам. Бяры водпуск і прыязджай — усё гэта будзе. Запрашаю тваю светласць у госці не толькі я, але і бацька і сястра Ніна. Яны добра памятаюць цябе. Бацька новую касу насадзіў на касавільна спецыяльна для цябе... Вісіць накляпаная пад страхою, чакае цябе. Прыязджай. Чакаем і мы.
Пятро Рабуха.
P.S. Вуды, спінінг не бяры з сабою. Усё гэта ў нас ёсць».
На паўстанку сказалі, каб увесь час, калі будзе ісці, Андрэй трымаўся берага возера. Тады і трапіць у Дубкі. Больш за тры сотні кіламетраў было нядаўна да гэтай вёскі, а цяпер не засталося і трох. І сцежка гладкая, роўная, і раніца ядраная.
Жыта, трава і возера — усё было ўрачыста задумлівым на зямлі ў чаканні сонца. Плылі над возерам космы шызага туману, прыціскаліся да чароту, да кустоў лазы, лашчыліся да іх. Ля чароту то асцярожна, ледзь чутно, то раптам хлёстка, з празрыстым звонам узбучвалася вада: рыба, гуляючы, вынырвала з возера. І калі ён падумаў, што хутка будзе сядзець з вудай на беразе гэтага возера, прыемны халадок падкаціўся пад грудзі.
— Э-э-эй! — нечакана для самога сябе крыкнуў ён і, здзіўлены, запаволіў крок, прыслухаўся: голас яго, прасторны і зычны, пакаціўся па вадзе, рэхам адгукнуўся ў густых чаратах. Сонца паднялося вышэй. Хутка нагрэтая зямля задыхала вільготным цяплом, убіраючы у сябе прахалоду ранішняй расы; замітусіліся каля дарогі пчолы, пільна пачалі абшукваць кветкі. Ляніва дыхнуў ветрык — загойдаліся, зашуршалі яшчэ кароткія каласы жыта.
— Чаго ржаў, як жарабец? — пачуў ён раптам блізка ля сябе стары хрыпаты голас.
На ўзмежку ён убачыў дзеда, які нагінаў і мацаў каласы. Валасы і барада ў яго аж пажоўклі ад старасці.
— Добрай раніцы! — прывітаўся са старым Андрэй.— Доўга яшчэ ісці да Дубкоў?
— Не. Дарога на адну закурку. Да каго ты?
— Да Івана Рабухі.
— Ёсць такі. Сусед мой.
Дзед выйшаў на дарогу, патэпаў у бок паўстанка.
— Добрай дарогі, дзядуля!
— Да сустрэчы, бабуля!
«Бач які! Бяззубы, а пальца ў рот не кладзі!» — засмяяўся Андрэй, прыспешваючы крок.
А вось і вёска. Дубкі паказаліся нечакана, як толькі Андрэй узышоў на ўзгорак. Недзе ў кузні гулка бухаў молат, на дварах залівіста сакаталі куры і глуха брахаў сабака.
}«Ну і здаровы! Насмалі яму рукі — бугая за хвост утрымае. Не чалавек — камень. І ў сто гадоў зносу яму не будзе!» — гаварылі ў вёсцы пра Івана Рабуху.
Андрэй убачыў яго ля хлява. Гаспадар стаяў нагінкам, шкроб пальцамі пад чэравам гладкага пузатага кныра і спяваў:
Убярыся, бабка,
У белае белле.
Я сёння павяду
Цябе на вяселле.
Кныр, заплюшчыўшы вочы, нерухома стаяў, павільваў куцым хвосцікам-вужачкай і ад асалоды парохкваў.
— Харошы, харошы! — пагладзіў яго па гладкім карку.— Весялун мой!
Таўшчэзны, ледзь не ўпоравень з галавою, як у вепрука, карак Івана быў чырвоны і тугі — хоць цвікі на ім выпроствай, як на накавальні. Сам плячысты, прысадзісты. Ногі — толькі гліну такімі мясіць.
— Здароўце!
— Ану, Халасцяк, ідзі адсюль, госць жаданы прыехаў!
І, пяшчотна ляпнуўшы далонню па жываце кныра, гаспадар ступіў насустрач, аблапіў Андрэя і так тармаснуў яго, быццам наўмысна хацеў праверыць, ці надзейна трымаюцца ў госця вантробы:
— Чаму тэлеграму не адбіў? Так і так, маўляў, еду. Мы б на «Волзе» падскочылі на станцыю, сустрэлі б.
— Не хацеў вас турбаваць,— азваўся Андрэй.
— Яшчэ што выдумаў! Мы ж не фоны-бароны нейкія.— Павярнуў галаву ў бок хаты.— Палашка, злётай, саколка, у бярэзнік, крыкні там Ніне, каб ішла дамоў! Чуеш, саколка!
— Чую,— пачуўся за дзвярыма ціхі старэчы голас.
— Калі скажаш Ніне,— падышоў ён да акна і пастукаў пальцамі ў раму,— адразу бяжы да Пятра на возера! Скажы яму: так і так, зматвай вуды, таварыш твой прыехаў, з якім вучыўся ў вузе. Ды хай там па дарозе ў лаўку загляне, прыхопіць для затраўкі пару белагаловак... Грошы ў шуфлядзе ляжаць. Дзействуй! — І ціха шапнуў Андрэю: — Госціць яна ў мяне з самай вайны. Адна, як былінка ў полі. І сыны і чалавек яе на вайне загінулі... Прыгрэў матку, зняў гора з чалавека. Збавіў ад адзіноты.— І сказаў мацней: —А я — да пчолак. Здыму з рамачкі мядку ды ў пограб нырну. Мясца трэба дастаць на закусь, каўбаскі свойскай, самаробнай... І гурочкаў свежых трэба палажыць у міску. Яна, мая гаспадыня, махнула ў райцэнтр. І засела, карга старая, там на цэлы тыдзень. Анігадкі — Палашка ўсё ў двары робіць.— Зноў пастукаў у акно: — Палагея, калі вернешся, палазь па гнёздах, яйкі пазбірай на яечню. Дзействуй, саколка! — Павярнуўся да Андрэя:—А ты, госцік дарагі, на траўку-мураўку кладзіся. Пакуль тое ды сёе, адпачывай з дарогі. Любата пакачацца ў садзе на траўцы. Жарэбчыкам гэткім, ге-ге!
Клопаты дзядзькі Івана пачаставаць як след чалавека, які не даводзіцца яму ніякім родзічам, тое, што ён прыняў у сваю сям’ю, прыгрэў адзінокую жанчыну, якой вайна скалечыла жыццё, і тое, што ў яго агародзе кожны кусцік, кожнае дрэва і каліва мела добры догляд,— усё гэта выклікала ў Андрэя самую светлую павагу да Івана. Прасторнай, чуйнай душы чалавек!
У садзе пачуліся нечыя крокі. Яна, Ніна! У белай сукенцы, пераціснутай блакітнай стужкай, з букетам чырвоных руж у руках. Пазнала Андрэя і бяжыць насустрач. А, здаецца ж, даўно прайшоў той дзень, калі прыязджала з бацькам у інтэрнат адведаць перад апошнімі экзаменамі Пятра.
— Вось мы і зноў сустрэліся,— сказала яна, калі падышла да Андрэя. Голас у яе быў звонкі і пяшчотны.— З прыездам!
— Нечаканы госць!
— Чаму ж, усе мы чакалі,— усміхнулася яна, падняла тонкія падмаляваныя бровы. І падала Андрэю цупкую, моцную руку і зноў усміхнулася сваімі зайздросна белымі зубамі.— Пятра ўжо бачылі?
— Не паспеў. Недзе на возеры ён.
— Пайшлі шукаць яго...
Калі яны ступалі мяжою поруч, ішлі на поплаў, Андрэй — высокі, плячысты, дачка — кругленькая, спрытная целам, стары Іван, абапёршыся на плот рукамі, моўчкі глядзеў ім услед, варушыў губамі і не вытрымаў, падумаў уголас:
— Эхма! Як на падбор! Спараваць бы іх!
На свежым сене, пад яблыняй,— і ўсё ж не спалася Андрэю. І не Пятро, што, раскінуўшы рукі, хроп з прысвістам побач, не драчы, якія нястрымна рыпелі на поплаве, не давалі заснуць Андрэю: развітаўся з Нінай перад самай раніцай і шчымлівае пачуццё да яе стаяла ў грудзях, хвалявала, не давала спакою. Яшчэ чуў Нінін голас, цяпло яе дрыжлівых губ, прэсных і шапатлівых: «Будзем гуляць да самай раніцы, Андрэй. Мне так добра з табою!» Змерзла, намачыла ногі ў расе, а дамоў ісці не хацела, моцна трымала яго за руку там, ля возера, над якім нізка віселі месяц і зоры і клубамі каціўся ў чароты туман.
На двары застугнелі крокі, рыпнулі вароты.
— Пелагея, уставай, саколка... Пара ў печы паліць! Дроў толькі менш кладзі ў печ... Цяпер жа лета... Трэсачкамі можна снеданне зварыць.
Гаспадар ужо прачнуўся і даваў з двара каманды. Пакішкаў, паганяў курэй, што лезлі ў гародчык, і сеў, чуваць было, кляпаць касу: па палатне дробна застукаў малаток і з-пад яго па ўсёй вёсцы пакаціўся металёвы погалас. Хутка малаток змоўк.
— Палагея, карова просіць, каб падаіла яе! Хутчэй, саколка, разгортвай крыллі. Сёння ж сенакос!
Потым узышоў на ганак, спыніўся, са смакам панюхаў паветра, глянуў на неба — не, дажджу не будзе — і задаволена ступіў за парог. У сенцах патаптаўся, нешта думаючы, салодка пачухаў паясніцу, задушыў муху, што трымцела і тонка вішчэла ў павуціне, адчыніў дзверы ў хату. Падышоў да ложка, на якім спала Ніна, разбудзіў яе і пачаў хваліць ёй Андрэя: і статны хлопец, і здароўем бог не пакрыўдзіў... Да таго ж інжынер, а не які-небудзь там няўмека, што ўмее толькі падняць і кінуць.
— Ты, дзеўка, вілку больш яму не падсоўвай, калі яечня будзе на стале. Ведай, граматныя людзі ядуць яечню чайнай лыжкай... І ласкавай будзь з ім, ласкавай... І не слухай у такім дзеле сэрца. Яно бывае дурнейшым за пуп. Бачу, вачэй не можа ён адарваць ад цябе... Так і зырыць, так і зырыць! Дай божа! Час дзявочы твой даўно мінуў... Пара, пара быць табе бабай... Закруці яму мазгі... Добра закруці!
— Зрабіў мне граблі? — спытала яна.
— Без цябе ўправімся... Пабяжыш у мястэчка па матку. Яна, маці, і зварыць лепш можа, і мядуху няма акрамя яе каму зрабіць для госця.
— Хай ідзе Палашка.
— Яна ўчора пяту пракалола. Выспішся і давай — у дарогу. Замуж табе трэба. Пара, кажу, быць табе бабай! — паўтарыў ён і пайшоў будзіць сына.
Асцярожна, каб не збудзіць госця, падышоў да капы канюшыны, у якой спалі хлопцы, торкнуў Пятра ў бок.
— Уставай!
— Чэрці ў балоце яшчэ вочы не прадралі, а ты ўжо будзіш! — прабурчаў спрасонку Пятро, нацягваючы на сябе коўдру.
— Каса лепей ходзіць у расу. Ведай, махай толькі, а яна — жвык, жвык! — Убачыў, што ў сене заварушыўся і Андрэй, сказаў яму шэптам: —А ты, госцік дарагі, спі, спачывай на здароўе!
— Я выспаўся! — схлусіў Андрэй,— Колькі можна спаць!
— За гасцямі клопат не ганяецца. Даць храпака на досвітку — любата! Калі будзе Ніна ісці ў мястэчка па матку, яна і збудзіць цябе,— сказаў гаспадар, а сам сабе падумаў, што добра было б, калі б госць узяў у рукі касу — як-ніяк, а добрая будзе помач.
— І я пайду касіць,— падняў з падушкі галаву Андрэй.— Даўно не браў у рукі касу...
— Яно, канешне, можна для здароўя,— усміхнуўся Рабуха.— Замест фіззарадкі... Усё-такі не ўхаластую памахаеш рукамі.
Смачная, сакавітая — хоць бяры ды сам еш — дзяцеліна, густа перамешаная дробнымі кветкамі, буяла сярод лазовых кустоў. На ёй блішчалі на сонцы іскры шызай расы...
Парыпвалі ў руках касільны, жвікалі косы, здымалі цесную, як аўчына, траву і сцягвалі яе ў тоўстыя валкі.
— Давай, сакалы, давай! Пры халадку, пры расе добра косіцца... Мне б вашы гады... Палажыў бы касою і гэтую лазу, эхма! — падахвочваў хлопцаў гаспадар.
Ён заняў, калі пачыналі касіць, пракос за Андрэем — захацеў пабачыць, ці хутка і чыста гарадскі зразае траву,— і цяпер разгоніста і шпарка махаў касою. Каса старога Івана пажвіквала ля самых пятак госця, падганяла яго. Андрэй мацней націскаў на касільна, хутчэй пераменьваў ногі. Хутка ён умакрэў, скінуў сарочку, а на твары гаспадара хоць бы выступіла кропелька поту. Ён гэтак жа наступаў на пяткі госцю, роўна і спакойна дыхаў яму ў патыліцу... У роце Андрэя перасохла, спяклося, нылі рукі, але ён не хацеў паказваць старому сваю слабасць, натужваўся, ірваў жывот, але не спыняўся, шлёгаў і шлёгаў касою, «Крэкча, а не глядзіць пад кусты, каб у халадок упасці,— паглядваў спадцішка гаспадар на Андрэя.— Добры конь! І сіла і розум ёсць. Эхма, захамутала б Ніна... Кось, кось і — у аглоблі!»
Ён спыніўся, уторкнуў касавільна ў зямлю, перахапіў рукою палатно касы і пачаў яе спрытна мянташыць... Потым пацягнуў па палатне туды-сюды бруском.
— Пра квасок не забывайце, дзеці мае, пра квасок! Астудзіце жываты бярозавікам! — І пасмейваўся: — Эхма, прытаміліся, бачу, вы з непрывычкі... Стома доўга ў касцях не трымаецца. Перадыхнуў — і няма яе.— Паглядзеў ласкава на Андрэя.— Табе, госцік дарагі, эхма, зяцёк, хопіць касою махаць... Ідзі дамоў адпачываць! І перадай Палашцы, каб гусака злавіла і зарэзала на вячэру... І Халасцяка накарміла. Скажы, хай менш мукі яму дае. А то ўчора насыпала поўнае карыта. Не забудзь жа! А мы з Пятром яшчэ тут пацешымся работаю.
Доўга прасіць Андрэя не трэба было — добра з непрывычкі намахаўся касою, аж на жываце балела скура і нылі ўсе косці. А на руках схапіліся, набрынялі вадзяныя мулякі...
На Палагеі была старая, паношаная — латка на латцы — кофта, картовая спадніца, на нагах — парваныя галёшы. Твар — чорны, маршчыністы, як патрэсканая ў сухмень зямля, а пальцы, калі яна бралася за ражку, каб занесці ў хлеў, не гнуліся на яе руках, былі нейкія выкручаныя, вывіхнутыя. З-пад ссунутай на лоб хусткі абыякава глядзелі на свет цяжкія глыбокія вочы, схаваныя ў падлоббі. Палагея маўкліва соўгала галёшамі па двары, і калі Андрэй пазіраў на старую, на яе худое цела, сагнутае ў крук — хадзіла ўвесь час нагінкам,— незразумелая трывога халадзіла, смактала душу. Ён адчуваў нейкую вінаватасць перад гэтай старой жанчынай, змардаванай жыццём і няшчаснай, што дажывае свой век сярод чужых людзей.
— Ніна хутка прыйдзе? — спытаў Андрэй.
— Не ведаю,— коратка адказала яна і пайшла ў хату.
Вярнулася на двор з вядром вады, наліла ў рукамыйнік, што вісеў на плоце, падняла на госця вочы і нясмела абазвалася:
— Можа, памыецеся?
— Не. Пайду на возера. Там пакупаюся... Тут жа блізка.
Яна нічога не сказала, паставіла вядро і кінулася да варот — з пашы ішлі каровы.
Загнала іх у хлеў, зняла з плота даёнку, уздыхнула:
— Ад цямна да цямна няма перадыху. І каровы, і свінні, і соткі — усё трэба парабіць, дагледзець. А тут яшчэ ўсярэдзіне баліць.
— Схадзілі б да ўрача,-— параіў Андрэн.
— У мястэчка? Няма калі. Клопату багата...
— Гаспадыня падмяніла б...
— Антося? — старая падняла на Андрэя вочы, здзівілася.— Хто ж за яе на кірмашы будзе сядзець?
— А дачка?
— Маладая яшчэ, хай пагуляе... Наробіцца ў свой век, калі замуж выйдзе...
Вада ў возеры была ласкавая, як парное малако. Андрэй доўга плаваў, ныраў, крактаў ад асалоды і, пасвяжэлы, радасны, выйшаў на бераг. Паўз возера, на шырокім роўным поплаве, стаялі капякі спалавелага на сонцы, нядаўна згрэбленага сена, ад якога дыхала, патыхала густым водарам. Далёка, над самым лесам, стагавалі сена. Стагоў было багата, і стаялі яны густа і цесна, як хаты ў вёсцы.
На поплаве трашчалі конікі і, калі Андрэй ступіў на траву, зернем сыпануліся з-пад ног, бы хто рассяваў іх.
— Добрага дня, сынок! — раптам пачуў ён ззаду сябе голас.
Андрэй азірнуўся — да берага ішоў з вудаю і бляшанкаю ў руцэ той дзед, з якім ён бачыўся, калі ішоў з паўстанка ў Дубкі.
— Куды спяшаешся? Сена, чуеш, мёдам пахне. Хоць заварку з яго рабі. Чай! Пасядзі, падыхай сенам.— Ён сеў на траву, спусціў з берага ногі, пачаў размотваць, перабіраць у руках лёску.— Пабудзь! І мне весялей будзе.
Андрэй выняў з кішэні «Арбіту»:
— Курыце?
— Дзякую, сынок! Твае пшанічныя мне не падходзяць. Трава! Ад іх толькі кашаль душыць, у горле дзярэ. Лепей сваіх, памірскіх, засмалю.— І весела зірнуў на Андрэя.— Як госціцца?
— Добра!
— Дзіва што! — выгукнуў стары.— Іван гасцей сустракаць умее. І пачаставаць у яго ёсць чым. Гаспадар! Тры каровы, пяць кабаноў, поўны двор курэй і гусей. Кожны год возіць яблыкі аж у Мурманск. А дачка? Прыгажуня! Выспела, як наліўны яблык. Не адзін хлопец сватаўся да яе — не пайшла. Хоча за гарадскога, за вучонага замуж выйсці. Бяры яе ў жонкі, не прагадаеш. Тупну на тваім вяселлі. Ажэнішся, га?
— Ажанюся! — неспадзявана для самога сказаў Андрэй.
І паверыў у свае словы — хопіць цягацца па інтэрнатах, пара абзаводзіцца сваёй сям’ёю.
Андрэй развітаўся з дзедам, выйшаў на дарогу. Пасля купання ісці было бадзёра і лёгка, ногі самі, здаецца, неслі яго ў вёску — з мястэчка павінна прыйсці Ніна.
Калі Андрэй зайшоў у двор, у сенцах адчыніліся дзверы і на ганак выйшла загарэлая паўнатварая жанчына, пайшла яму насустрач.
— Антося Вікенцеўна! Маці Пятра і Ніны! — падала яна Андрэю мяккую, як пампушка, руку і ўсміхнулася роўнымі белымі зубамі.— Добра, што прыехалі да нас! Адпачнеце, набярэцеся здароўя. І нам весялей будзе... Асабліва Ніне. Яна даўно чакала вас. Пятру спакою не давала — напішы ды напішы.— Гаспадыня ўзяла Андрэя пад руку і павяла яго ў хату.— У горадзе цяпер гарачыня, смурод. Падэшвы ліпнуць да тратуараў. А тут, у нас, як на дачы,— лес, возера. Купайся, загарай. Рыба ёсць. Хутка і грыбы пойдуць расці...
Прыйшоў з двара Пятро. Напырхаўся пад умывальнікам, уваліўся ў хату голы па пояс і пачаў расціраць далонямі свае шырокія і пухлыя, як у жанчыны, грудзі. Апрануў сарочку, прычасаўся і сеў за стол:
— Нясіце абед! Кішкі марш іграюць. Прыліплі ўжо да спіны.
Антося дастала з шуфляды белую настольніцу, разгарнула, заслала на стол, пацягнула па ёй рукою, каб распраміць складкі.
— Палагея, людзі есці хочуць! — зірнула на старую.— Паглядзі ў печ!
Іван дастаў грабянец, тупаў па хаце, расчэсваў, раскладваў на галаве рэдкія мокрыя валасы.
— Трэба чарвяка замарыць,— абазваўся і ён.— Не ляжалі ж на баку — на цэлы стог палажылі травы... І ўся едкая, з гарошкам... Эх, стажкоў бы пяць такой... Тады смела можна б было зімаваць...
Палагея выняла віламі з печы шырокі і глыбокі чыгун, паставіла яго на ўслон і скінула накрыўку. Гусак добра ўпарыўся, упрэў у маладой бульбе — на хату паваліў такі духмяны ад яго пах, што ў Андрэя аж засмактала, заказытала пад грудзьмі.
Гаспадыня паставіла на стол шклянкі, паклала лыжкі і відэльцы, запрасіла ўсіх да стала...
Андрэя як госця пасадзілі на покуці, бліжэй да Ніны. Ён падсунуўся, прыціснуўся бокам да яе — па целе пабегла гарачае хваляванне, і Андрэй не мог суняць яго, знайшоў сваёй рукою пад сталом яе руку, і пальцы іх перапляліся...
А за сталом гаварылі пра адно і тое ж.
— Заўтра трэба будзе ў Запружжа з косамі схадзіць... Камбайнам жыта там будуць жаць. Пасля яго пожня добрая застанецца. З палявою травою... Асабліва ў далінах, дзе жыта вымакла. Трава добрая будзе! Эхма! Можна на карову накасіць,— гаварыў гаспадар, пазіраючы то на Пятра, то на Андрэя.— Цаны няма такой траве!.. Дзяцеліна!..
— Прадаў бы ты свае каровы! — не ўцярпеў Пятро.— Толькі жылы кожнае лета рвеш, нарабляеш сена аж на тры пары рог. Хапіла б і адной у гаспадарцы. Дзяцей жа малых няма.
— Бач, які разумны! — натапырыўся на яго бацька.— А ты хіба не дзіця? Кожны раз, калі прыязджаеш з горада, смятану і масла бярэш... Малому дзіцяці і карца малака хапіла б, а ты цэлы гладыш за дзень выжлуктваеш... Эхма! Ды і нам капейка жывая на кірмашы ідзе... А ён — прадай...— пахітаў галавою.— Сядзеў, бач яго, і надумаўся, што сказаць. А кватэру кааператыўную за што табе купілі? За малачко, за мяса, што прадалі.— Потым зірнуў на Андрэя.— Ды і Ніна хутка замуж выйдзе... Дзеткі пойдуць... Унукі... Яны таксама малака папросяць...
Стары змоўк, абвёў вачыма стол, убачыў парожнія шклянкі і ўскочыў з табурэта.
— Пра галоўнае забыўся! Затлуміў мне галаву з каровамі, зіркнуў на сына, пабег за парог і хутка вярнуўся з поўным графінам у руцэ. Паставіў яго на стол.— Праз вугаль прапушчаная, на лімонах настоеная... Не раўня лавачнай,— пачаў хваліць гарэлку.
Ён працягнуў руку да графіна, каб кожнаму наліць у шклянку, але сустрэўся позіркам з жонкай і сеў.
— Іван, хіба забыў? — сказала яму Антося.
— Што?
— Пра каньяк, кажу, забыў?
— А-а,— здагадаўся гаспадар і выскачыў зноў з-за стала — Вось галава! Мазгі ўжо адсохлі. Загаварыўся і забыў. Тры скрынкі купіў па старой яшчэ цане.— Подбегам пайшоў у другую палову хаты і вярнуўся да стала, трымаючы ў руках бутэльку «Пліскі».— Хаваю на шчаслівы дзень.— Зірнуў на госця і паставіў перад ім прысадзістую бутэльку.— На вяселле Ніны хаваю.
— На вяселле яшчэ купім! — усміхнулася Антося, узяла талерку, паклала на яе бульбы, палажыла галёнку гусака і паставіла перад Андрэем.— Жаніх, дзякаваць богу, ёсць... Зробім цяпер заручыны, па-нашаму — запоіны... А вяселле пасля...
Андрэю стала няёмка ад гэтых слоў, і ён густа пачырванеў, не ведаючы, дзе схаваць вочы.
Гэта заўважыла Антося:
— Бач, засаромеўся наш зяцёк. Няма чаго чырванець — трэба ж будзе калі-небудзь сям’ёю абзаводзіцца.
У размову ўмяшаўся Пятро:
— Перамяніце пласцінку! Прысталі да чалавека — заручыны, запоіны... Хай спярша запішуцца ў сельсавеце... А зараз дайце спакойна паабедаць. Не церпіцца вам, быццам самі жэніцеся.
— А што мы паганае сказалі? — падняла на яго вочы маці.— Кажам толькі, што яны падходзяць адзін аднаму. Маладыя, прыгожыя.
— Шчэ кура ў гняздзе, а вы ўжо патэльняй бразгаеце.
Змоўклі. Выпілі. Кроў ударыла Івану ў галаву, і ён, налягаючы на бульбу, на маласольныя гуркі, зноў пачаў гаварыць:
— Гаспадарку вясці — не штанамі трасці...—Хрумсь-хрумсь! — Тое лета чатыры кормнікі закалоў, прадаў... На кніжцы грошы ёсць... І легкавік купіў... Жалезнага каня... Прыданае Ніне. Стаіць у пуні новенькі, блішчасты, як цацка...— Хрумсь-хрумсь...
Падала, не ўцярпела, голас Антося:
— Пятро! Ты б пасля абеду звазіў бы госця на машыне на Далёкія азёры... Пакатаецеся, рыбкі наловіце...
— Гэта можна,— азваўся ён, выціраючы ручніком тлустыя губы.— Рыбы там багата.
Раніцай Андрэя збудзілі галасы. Гаварылі на двары.
— Добрай раніцы, суседзе! — павітаўся жаночы голас. — Ведаеш, Іванка, чаго я да цябе прыйшла?
— Няйначай, нешта прасіць.
— Хай бы мая свінка пагуляла з тваім кнырам... Парасяткі былі б...
— Вядзі. Ахвотна тваё свінчо аформіць.
— А колькі ты просіш?
— Сем рублёў.
— Пяцёркі, можа, хапіла б.
— За такія грошы мой Халасцяк і не гляне на тваю нявестку.
— Нічыпар з Замошша бярэ ж пяцёрку.
— У яго ж кныр, як пацук. Дахадзяга. А мой чыстай пароды. Слон! Эхма!
— То, можа, скінуў бы цану...
— І яшчэ просіш... Ты хоць спытала, колькі Халасцяк мне абыходзіцца?.. Тры ражкі за дзень улопвае. І муку яму дай пад лыч, бо без яе есці не хоча...
— Дзе ж я тых грошай вазьму. Пенсія ў мяне малая. І помачы няма ад каго чакаць... Спусціў бы, Іванка, які рубель, га? Павяла б у Замошша свінку, але далёка... Хіба яе, старая, завяду — рукі павырывае.
— Не, саколка. За меншую цану сватаць свайго кныра да тваёй свінкі не буду... Нават не прасі... Спусці табе цану — другі захоча.
— Думала, па-суседску...
— Тут думаць не трэба... У мяне ўсе людзі роўныя...
Галасы змоўклі. Пачуліся крокі, рыпнулі вароты — жанчына пайшла з двара.
«Анекдот! Сапраўдны анекдот!»
Андрэй закаціўся ад смеху, смяяўся доўга і здушана, стрымліваючы сябе, каб не збудзіць Пятра, што хроп пад бокам. Калі смех перастаў браць, ён доўга і нерухома ляжаў у канюшыне. І раптам бы хто таўхануў у грудзі падняўся, сеў, пачаў перабіраць словы гаспадара. «За сем рублёў, саколка, высватаю». І ўсяго Андрэя ахапіў такі пякучы сорам, што аж пачырванеў, пагарачэў твар, быццам не гаспадар, а ён сам таргаваўся за два рублі з суседкай, што прыходзіла ў двор прасіць, каб пусціў да свінні кныра. Пачала ліпнуць, хадзіць у галаве думка: «За колькі ж купіш, высватаеш мяне?..» Па сэрцы пайшоў халадок, бы скразняком праняло. І Андрэй не мог ужо заснуць, нерухома сядзеў і ўжо думаў пра тое, як схлусіць гаспадарам, каб можна было сесці на цягнік і паехаць адсюль дамоў, у горад.